Dwadzieścia jeden

- Naprawdę nie masz co robić?

- Luke?! Cholera, nie mogę uwierzyć że nareszcie odebrałeś! Co jest z tobą nie tak, człowieku?! Wiesz, jak ja... zresztą nieważne, jak możesz tak długo mnie ignorować?!

- Uch, proszę cię, Ayana, nie dobijaj mnie dzisiaj. Czuję się paskudnie i...

- I dobrze! Sam sobie to zgotowałeś!

- Tak, wiem, ale nie musisz tak krzyczeć. Rozumiem, że się martwiłaś, ale...

- Najpierw kończysz ze mną rozmowę bez powodu, potem gdzieś znikasz, upijasz się i ignorujesz mnie. Myślisz, że jak powinnam się zachować?

- Odpuścisz już, proszę? Nic się nie stało. Nie dałem rady rozmawiać, musiałem sobie coś przemyśleć.

- Co takiego? 

- To... to nieważne, okej? Nie chcę na razie o tym rozmawiać. Co robiłaś przez cały ten czas?

- Wydzwaniałam do ciebie, jeśli jeszcze nie zauważyłeś. 

- Nic poza tym?

- Cóż... może... powiedzmy, że...

- No wykrztuś to z siebie.

- Umówiłam się na randkę! 

Cisza. Głośny brzdęk.

- Luke, jesteś tam? Wszystko w porządku? .... Halo, Luke?

- Uhmm, taa, jestem... musisz zaczekać chwilę... okej, eee... co mówiłaś?

- Cóż...

- Nie, czekaj, wiem co powiedziałaś. - warknął. - Z tym twoim wspaniałym brunecikiem? - praktycznie wypluł ostatnie dwa słowa. 

- T-to źle? 

- Nie, no co ty! Wszystko świetnie! 

- O co ci chodzi, Luke? Sam chciałeś, żebym zmieniła swój sposób życia i...

- Ale nie musisz od razu umawiać się na randki! Zwłaszcza z jakimiś kretynami, których ledwo znasz!

- Nie wiem, co w siebie wstąpiło, ale on nie jest kretynem. I tak dla twojej wiadomości, całkiem sporo ostatnio rozmawialiśmy, nie jest już obcym.

- Wiesz co, rób co chcesz. Dobrej zabawy. Tylko pamiętaj, że w realu już można zajść w ciążę, nie jak przez telefon. - koniec połączenia.

Ałć?